दिसणं

माणसाचे कपडे देखील उद्धट वाटू शकतात असं मला वाटतं. कपड्यातून आपण बोलत असतो. शांत, समंजस, रागीट, प्रेमळ असे कपड्यांचे प्रकार आपण पाडू शकतो.
सौम्य रंगाच्या कॉटनच्या साड्या घालणाऱ्या स्त्रिया प्रेमळ असतात असा माझा समज आहे. घरात वावरताना माझ्या आई किंवा आजीचे कपडे तसेच असल्याने माझा मेंदू कदाचित असं ट्रेन झाला असेल.
FabIndia मध्ये मिळतात तसे कपडे वापरणाऱ्या मुली मला उगाच चळवळीत भाग घेणाऱ्या नवयुवती किंवा पत्रकार (धडाडीच्या) किंवा क्रिएटीव रायटर वाटतात. असं का वाटतं याचा विचार केल्यावर लक्षात येतं की याला लॉजिक काहीच नाही.
नुकतंच एका जाहिरातीत ऐकलं, की बहुत करून आपण नुसतं डोळ्यांनीच पाहतो. मेंदूने पाहताच नाही. माझाही खुपदा असंच होतं. नुसतं दिसण्यावरून, निटनेटकेपणावरून, कपड्यावरून, मी  माणसं  जज करतो आणि मजबूत फसतो.
गेल्या काही दिवसात माझे सगळे असले 'बालिश' समज बदलत आहेत. मुळात लोक त्यांचे कपडे, बोलणं, वागणं, असणं या सगळ्याहून खूप वेगळी असतात.


'आयुष्य हा एक रंगमंच आहे' का काय म्हणतात ते साफ खोटं नाही.

खंबीर

'काळजी नको करू. ठीक होईल सगळं.'
ती त्याला फोनवर समजावत होती.
एका हाताने कॉम्प्युटर वर
कामाचा ढिगारा उरकत होती.


कर्ता पुरुष होता तो
पण ही 'सावरती' स्त्री होती
हृदयाच्या कोपऱ्यातून घाबरली तरी
मेंदूच्या वळकट्यातून खंबीर होती.